dimarts, 24 de desembre del 2013

Encara no has vist el món per un forat

(Versión en castellano más abajo)

Ja fa cinc anys. Cinc anys que me'n vaig anar de la meva illa per venir a Barcelona.
I encara que només venia aquí a estar-me una curta temporada, devers un any, mira com han anat, les coses.
Casat, dibuixant els meus còmics, fent vida social, superant reptes. Feliç.
Però ja no en xerraré més, d'aquestes coses.
En lloc d'això, vull xerrar de trens. De trens, i de monstres.

Aquest estiu passat, vaig estar a punt d'agafar un tren.
Era un tren que duia un temps esperant que passàs, i finalment es va presentar.
Aquest tren anava a un lloc una mica enfora. Un lloc anomenat Caunaputa.
Caunaputa és un lloc ple de promeses i esperances. Un lloc ple d'emoció, aventura i risc.
Però Caunaputa té coses dolentes, també.
Per començar, Caunaputa (com indica el seu nom) está lluny.
A més és un lloc fred, desconegut, on les coses no són ben bé com les que coneixem.
Amb el temps, Caunaputa pot ser un lloc tan acollidor i entranyable com ca nostra.
Però mentre un s'hi va avesant, Caunaputa pot resultar tot un repte.
I no tots els dies són agradables a Caunaputa. De fet, hi ha dies molt durs.
S'ha d'estar molt segur, per anar a Caunaputa. I no tothom està preparat.

Com vos deia, aquest estiu finalment vaig decidir agafar aquest tren a Caunaputa.
Però quan ja només quedava fer la darrera passa, una cosa m'ho va impedir.
Comença com una petita molèstia, com una mosca vironera que no fa més que emprenyar.
Poc a poc, la petita molèstia creix, i es va fent més i més incòmoda, com un gra al cul.
No tarda molt a estar amb tu a totes hores, tocant els nassos, sense deixar-te descansar.
Sense deixar-te que te n'oblidis de la seva presència.
I així segueix creixent.
I com més creix, més intentes ignorar-lo. I menys ho aconsegueixes.
Fins que un dia, comença a cridar.
I no és un crit qualsevol. És un crit que no pots fer callar.
I no pots fer res més que escoltar lo que vol.
I sigui el que sigui, estás disposat a donar-li, per tal de que se calli.

L'heu tenguda mai, aquesta sensació?
La de que dins del vostre cap hi ha una altra veu, una que no se calla i que no pots ignorar?
Jo per desgràcia, ja la conec bé, aquesta veu. Som vells coneguts. Vells enemics.
Jo li he posat un nom, a la meva. En dic el Dark Muppet.

El Dark Muppet és com una d'aquelles titelles de la televisió, peluda i amb la boca gran.
Però el Dark Muppet no el pots veure ni tocar. El Dark Muppet nomes el pots sentir.
I quan el Dark Muppet vol que el sentis, té maneres de fer-se escoltar.

Qui és, aquesta veu? Des de quan ens coneixem, el Dark Muppet i jo?
La primera vegada que ens vam trobar va ser en els meus primers anys d'universitat.
Estudiar a la universitat va ser una experiència traumàtica per jo.
Em va treure de la zona de comfort que havien estat sempre els meus estudis.
De sobte, em trobava en un territori desconegut.
Allà va ser on ens vàrem conèixer, el Dark Muppet i jo.

No és que fós una gran companyia. I sens dubte, no m'ajudava gaire.
Però em vaig acostumar a la seva presència, i tampoc molestava gaire.
Almenys, no molestava fins el 1999.
A finals d'agost d'aquell any, vaig deixar la meva feina, la meva casa i la meva illa, per anar-me'n a Madrid.
A estudiar. I a fer feina. A viure experiències. I a tenir aventures.
Però no me'n vaig anar tot sol. El Dark Muppet m'hi va acompanyar.
I en un temps extraordinàriament breu de 23 dies, vaig tornar-me'n a casa.
Però no vaig ser jo, qui ho va decidir. Va ser el Dark Muppet.
I jo vaig decidir fer-li cas, deixar-ho anar i reprendre la vida que havia deixat.
Acabar la carrera, tornar a fer feina, i (vés per on) començar a dibuixar un còmic que havia començat a escriure uns anys abans. Però aquesta és una altra historia...

El Dark Muppet va desaparéixer de la meva vida durant una llarga temporada.
Però seguia visitant-me de tant en tant.
Ho va fer quan vaig preferir estar tot sol abans que arriscar-me a ser ferit per amor.
Ho va tornar a fer quan vaig anar-me'n a viure a un lloc allunyat de tothom.
Hi va tornar un diumenge qualsevol d'estiu, mentre conduïa el meu cotxe.
I ho heu endevinat. Va venir amb jo de viatge. Una setmana d'octubre de 2007...
El Dark Muppet va venir amb jo a Irlanda.
I allà va ser quan vaig saber del que era capaç.
Allà va ser quan el vaig sentir cridar.

El pitjor del Dark Muppet no és que cridi. El pitjor és que s'espera a fer-ho.
Els primers dies d'endinsar-te, lluny de la zona de comfort, el Dark Muppet sembla que no hi sigui.
Tu estàs massa ocupat, pensant en tot el que t'envolta, acostumant-te les noves sensacions.
I mentre tens el cap en totes aquestes coses, el Dark Muppet et deixa estar.
Supòs que pensa que estàs de vacances, que això és temporal.
Però un dia en que el Dark Muppet se'n dona compte de que l'has enredat.
De que l'has ficat en un lloc on no vol estar, per qualque raó que només ell sap.
I és llavors quan el Dark Muppet comença a cridar.

No us penseu que el Dark Muppet sigui gaire valent. En realitat, és al contrari.
El Dark Muppet només es creix quan et proposes ser agoserat, espontani i lliure.
És clar que de natural jo no ho som, cap d'aquestes coses. M'hi he d'obligar.
Les persones que mai han deixat de ser agoserats, d'assumir riscs i de llençar-se, mai han hagut de sentir cridar al Dark Muppet.
O potser sí, però una altra veu a dins crida més fort.
O senzillament, han après a no deixar-se enredar per aquest ninot emprenyós.
I quan apareix, tanquen els ulls, apreten les dents, i tremolen d'excitació.
Fan el que haguin de fer, però no s'aturen d'anar endavant.
Perquè això és el que vol el Dark Muppet, que et quedis on estàs. Un lloc segur i conegut.

Després de tornar d'Irlanda, el Dark Muppet em va deixar tranquil. Almenys per un temps.
I a més vaig tenir oportunitat de parlar molt sobre ell. En aquest blog, concretament
I així va ser com vaig començar a entendre què era, el Dark Muppet, i perquè estava aquí.
El Dark Muppet no apareix espontàniament.
El Dark Muppet neix i creix. I per a crèixer, necessita alimentar-se.
I què menja, el Dark Muppet, us demanareu?
Bona pregunta. Perquè el Dark Muppet s'alimenta de tot allò que no hauríeu de menjar vosaltres.
Hamburgueses? Pastissos? Muffins? No ben bé, però aprop.

Igual que menjar porqueries ens fa crèixer la panxa, la cintura, el cul i les cuixes, però no resulta gaire nutritiu (que m'ho diguin a jo darrerament...)
Consumir porqueries mentals tampoc resulta gaire nutritiu per a la ment.
Saps quan voldries saltar a una piscina però et fas enrera pel que pugui passar?
Saps quan voldries demanar una cita a una al·lota (o al·lot) i no t'hi atreveixes per no patir un rebuig?
Saps quan tries els estudis amb més sortides en lloc del que realment t'apassiona?
Saps quan et deixes ofendre per un company agressiu sense plantar-li cara?
Saps quan no demanes el que cerques per no quedar malament?
Quan deixes que el teu cap abusi de la seva posició?
Quan no crides als teus amics si et trobes malament per no molestar?
Quan no li dius al teu amic que t'ha ofès?
Quan no li dius als teus pares que els estimes?

Tot el que feim, el que vivim, ens deixa una marca. Es converteix en part del que som.
El que hem fet bé, el que hem fet malament. El que no hem fet però voldriem.
I totes aquestes coses alimenten parts de nosaltres.
El que llegim o estudiam, alimenta el nostre intelecte.
Els nostres esforços alimenten l'autoestima, la nostra voluntat.
Els nostres èxits alimenten la nostra seguretat, els fracasos la humilitat.
Les persones de les que cuidam alimenten el nostre afecte, i la nostra responsabilitat.
I al contrari, cada trampa que feim, cada mentida que deim, o cada persona que decebem ens priva una mica de totes aquestes coses.

I què passa amb els nostres dubtes? Les nostres angoixes? Els somnis que no hem perseguit?
Què alimenten aquests? No és com si haguéssim robat o matat a qualcú, no pot ser tan dolent.
Sí i no. No és cap delicte, tenir por i viure amb dubtes i complexos.
Però no us equivoqueu, sí que ténen conseqüències. Son porqueries que vos ficau al cap, i han d'anar-se a qualque lloc, igual que el greix als mitxelins.
El Dark Muppet és com els mitxelins de l'ànima. El resultat inútil i lleig d'una mala alimentació.
I no importa com estiguis de sa, mentre estigui allà, qualsevol dia podrà passar-te factura.

Tot això era per explicar-vos la història del tren.
Idò jo estava allà, preparat per agafar aquell tren a Caunaputa.
Havia fet els deures, estava preparat, estava decidit.
Tot el que havia de fer era comprar els billets.
I després d'anys sense haver sabut res d'ell, va tornar. El Dark Muppet.
I aquesta vegada no se va aguantar. Va cridar des del primer dia.
Supòs que el Dark Muppet, com jo, ja s'ha fet major, i no està per molts de pròlegs.
Simplement va aparèixer del no res, i em va dir: “Te n'havies oblidat, de jo? Te pensaves que no me tornaries a veure?”
I com quan et retrobes amb un vell enemic, tu intentes plantar cara, i evitar una baralla.
“Tu ja no hauries de ser, aquí. No t'he alimentat des de fa anys, no pots seguir amb jo.”
“Això és el que et pensaves, però és que he vist que te'n volies anar a Caunaputa. És cert, això?”
“Sí, és cert. Me'n vaig a Caunaputa, és una oportunitat que he estat esperant molt de temps i ningú m'ho impedirà. Ni tant sols tu.”
“N'estàs segur, d'això?”

I al final no ho pots evitar, hi ha una baralla.
Per desgràcia, és una batalla desigual, perquè mentre la lluites, tu has de fer la teva vida.
Però el Dark Muppet no te res més que fer que tocar-te els collons.
Un dia darrera de l'altre. Nit darrera nit. I aquí és on ja comences a entendre què no serà tan fàcil agafar-lo, aquest tren.
Quan el Dark Muppet es proposa una cosa, és molt difícil dur-li la contrària.
Almenys, no sense ajuda.

Aixi que això és el que vaig fer, vaig demanar ajuda per enfrontar-me al Dark Muppet.
Però està vist que em vaig equivocar de moment.
No és quan un té un infart, que s'ha de posar a dieta i a fer exercici.
Al Dark Muppet no se'l pot derrotar quan ja ha començat a cridar.
Així que ja no era una qüestió de si podria agafar-lo, aquest tren. Era una qüestió de quan tardaria el Dark Muppet a derrotar-me.
I va ser el 1 de juliol passat, ara fa dos mesos. Em va guanyar per K.O.
Em va dur uns dies més acceptar la meva derrota en veu alta.
Però al final ho vaig haver de reconèixer: Va tornar a guanyar, i no el vaig agafar, aquell tren.

Però aquest no és el final de la història.
El Dark Muppet ha guanyat, però aquesta vegada he après una cosa molt important.
Finalment, li he vist la cara. Ja sé qui és, el Dark Muppet.

Va passar al llarg d'aquelles nits d'insomni interminables.
El Dark Muppet no aturava de cridar, dia i nit.
I jo vaig fer el que qualsevol faria en aquestes circunstàncies: tancar els ulls i anar-me a un altre lloc.
I aquesta va ser una experiència profunda, sorprenent, i a la vegada molt familiar.
Vaig tornar enrera en el temps.
Ja sé que això pot semblar una cosa estranya a fer, quan no et deixa dormir una criatura invisible que només tu pots sentir cridar.
Però així és com va anar. I el que vaig descobrir va ser revelador.

No hi vaig trobar res de fosc, terrible ni dolorós al meu passat.
No havia patit cap experiencia traumàtica, cap privació ni cap tragèdia.
Al meu passat no hi havia més que bons records, anècdotes memorables i moments tendres.
És clar que havia passat per coses que a ningú li agrada havia viscut.
Crèixer és dur, és clar. Hi ha decepcions, dubtes, conflictes i períodes complicats. No sempre les coses estaven tot lo bé que t'agradaria.
Però sabeu què? Al final tot va sortir bé. Pot ser més tard, de forma inesperada, i al lloc menys sospitat. Però al final tot estava on havia d'estar.
Els meus amics, la meva família, els meus còmics, la meva feina. Tot estava on havia d'estar.
Potser no on jo hauria imaginat que estaria, però no estava malament.

Però som jo qui vaig les coses complicades. Jo, i la meva mania de pensar.
Si, m'heu entès bé, pensar fa les coses complicades. Pensar massa, concretament.
Llegint el meu blog no tendreu cap dubte de que som una persona reflexiva, que li dona voltes a les coses i mira d'entendre-les i donar-los un sentit.
Perquè això és el que fan les persones sensates, no? Entendre les coses que els passen, meditar les decisions importants, i donar-li moltes voltes a les situacions, anticipant tot el que pugui passar.
No consisteix en això, fer-se adult?
La resposta, la sabeu tant bé com jo. Això en el que consisteix, es en fer-se bolles al cap.
I aquestes bolles alimenten el Dark Muppet. O almenys, això era el que jo pensava.
Perquè en aquelles nits de juliol, quan el meu cap tornava al passat, vaig conèixer al Dark Muppet.

Potser qualcun de vosaltres recorda una història que he contat vàries vegades.
Fa anys, la meva amiga Cristina em va dir que se n'havia enrecordat de jo llegint un llibre: “El Dr. Jekyll i Mr. Hyde”.
I el que li havia recordat a jo d'aquest llibre era com semblava que tenia dues personalitats, i que de tant en tant la fosca sortia a la llum.
Supòs que els qui hagueu llegit la meva novel·la gràfica haureu pensat el mateix.
Però sí que hi ha qualque cosa de cert, en això del Dr. Jekyll i Mr. Hyde.
I el Dark Muppet m'ho va recordar.

Quan vaig tornar al passat fugint del Dark Muppet, em vaig trobar amb el meu jo més jove.
Tècnicament, no el vaig trobar, és que era jo mateix, s'entén, no?
O no ho era?
Quan vaig recórrer el paisatge mental de la meva vida, de la meva infantesa i dels meus records, era com si no fóssin meus. Com si fóssin els de qualcú altre... Com el Dr. Jekyll i...
Oh vaja.
Aixi va ser com vaig trobar el meu nèmesis. Estava allà mateix, mirant-me des de l'altre costat del mirall.

Tot aquest temps pensant que el Dark Muppet era el meu enemic, i era al revés.
Jo era el Dark Muppet.
Jo era el que m'havia estat alimentant d'hamburgueses mentals, de dubtes, angoixes, i paranoies.
De pensaments circulars, d'incerteses absurdes, de conflictes imaginaris.
I de por, sobretot això. Molta por.
I així va ser com vaig convertir el que podia haver estat una experiència emocionant ... en una qüestió de vida o mort.
I així és com el Dark Muppet va tornar.
Jo em vaig convertir en el Dark Muppet. Una altra vegada.
I així és com vaig deixar passar el tren que anava a Caunaputa.
I així com va venir, el Dark Muppet se'n va tornar a anar.
Però ara almenys, sabia una cosa. Sabia que mai se n'aniria del tot. Que mai se n'havia anat.
I que no se'n podia anar, perquè el Dark Muppet no era més que un producte de la meva ment analítica i reflexiva, duita fins a les seves darreres conseqüències.

I ara què passarà? Ja no me n'aniré a Caunaputa? O a qualsevol lloc?
Idò ara lo que toca fer és lo mateix que si fumàs, begués i menjàs massa, i hagués tengut un infart.
Ara toca recuperar-se, descansar, i tornar-me a posar en forma.
Fer dieta, fer exercici, i treure tota la merda que hi tenc a dins del cos, o en el meu cas, de la ment.
No pensar tant en el futur, disfrutar del moment i fer les coses que em fan ganes, aquí i ara.
Tornar a dibuixar còmics, llegir bons llibres, posar-me en forma, millorar en la meva feina, veure els meus amics, estar amb la meva dona, i moltes més coses que se m'aniran ocorreguent.
Atrevir-me a tenir experiències noves, donar-me permis per equivocar-me, per ser espontani.
Caunaputa, com la Viena de Billy Joel, pot esperar-me.

Perquè Caunaputa no és un lloc real, Caunaputa és un estat d'ànim.
Caunaputa és el desig íntim de canviar, sigui de lloc, de feina o de vida.
Caunaputa és anar-se de ca els pares, començar una nova feina, començar una relació.
Caunaputa és mudar-se a Barcelona, deixar una feina tòxica, dibuixar una novel·la gràfica i casar-se.
Però Caunaputa també és Madrid, Derry o el lloc que sigui. Llocs estranys, llunyans i fascinants, però per als quals un ha d'estar preparat.
Perquè el tren que va a Caunaputa només és d'anada.
Pots agafar un avió a la Xina, a Suïssa o a Finlàndia, pots trobar la millor feina del món o conèixer a la persona perfecta.
Però per a poder-t'hi quedar, primer has d'anar-te'n a Caunaputa.
La teva ment ha d'estar allà, abans que el teu cos en pugui viure l'experiència.
I mentre el Dark Muppet no em deixi, no me n'hi aniré mai, a Caunaputa.

Ara que ja sé qui és, el Dark Muppet, i de què té tanta por, no puc ignorar-lo per més temps.
I ja no puc alimentar-lo més. Prou de reflexions, prou de filosofia.
I per desgracia, això vol dir, prou d'aquest blog. Almenys, en aquest format.
Vaig començar l'aventura d'escriure aquest diari quan me n'anava a Irlanda, per estar en contacte amb els meus amics, però ja fa un temps que s'ha convertit en una altra cosa.
Aquest blog m'ha ajudat a posar en ordre les meves idees, compartir les meves sensacions, i esperava que a animar a molts de vosaltres a millorar.
El problema és que totes aquestes reflexions i meditacions han acabat per disparar-se per la culata.
I no puc córrer el risc de tornar a alimentar al Dark Muppet.

Seguiré escrivint, és clar, però em concentraré en els meus còmics.
Si la meva novel·la gràfica m'ha ensenyat qualque cosa, és que tenc moltes coses que contar.
I qui sap, potser un dia en podré fer qualque cosa, d'aquestes històries que he compartit aqui.
Crec que són bones històries, i esper que les hagueu disfrutat.
I potser un dia tornaré a contar-ne, quan sàpiga que el Dark Muppet ja no pot tornar.
Però ara mateix, aquest és un risc que no puc córrer.
Així que a partir d'ara, em podeu seguir al Twitter, al Facebook personal i al de còmics, i al meu blog de còmics. I per e-mail, per telèfon, per whatsapp, i per tots els llocs tradicionals.
I ja sabeu on trobar-me per prendre un cafè, fer una xerrada, o menjar un bon sopar (light).

I a tots aquells a qui aquesta història del Dark Muppet li resulti familiar, recordau que tots tenim un Dark Muppet a dins.
I que alimentar-lo i fer-lo crèixer, només depèn de nosaltres.
I encara que no sigui una visita agradable, als qui hagueu tengut la mala sort de conèixer-lo, recordau que no està aquí per fer-vos la vida impossible.
El Dark Muppet està aquí per recordar-nos que en qualque punt al llarg del camí, hem agafat la bifurcació equivocada.
Aixi que feu-li cas i tornau enrera.
Perquè mai és massa tard, per anar-vos a Caunaputa.

M.A. Garcias
Barcelona, 30 Agost 2013

--

Ya hace cinco años. Cinco años que me fui de mi isla para venir a Barcelona.
Y aunque solo venía aquí a pasar una breve temporada, alrededor de un año, mira como han salido las cosas.
Casado, dibujando mis comics, haciendo vida social, superando retos. Feliz.
Pero ya no hablaré más de estas cosas.
En lugar de eso, quiero hablar de trenes. De trenes, y de monstruos.

Este verano estuve a punto de tomar un tren.
Era un tren que llevaba algún tiempo esperando a que pasara, y finalmente apareció.
Este tren iba a un lugar un poco lejano. Un lugar llamado Tomarporsaco.
Tomarporsaco es un lugar lleno de promesas y esperanzas. Un lugar lleno de emociones, aventura y riesgo.
Pero Tomarporsaco tiene cosas malas también.
Para empezar, Tomarporsaco (como indica su nombre) está lejos.
Además es un lugar frío, desconocido, donde las cosas no son exactamente como las que conocemos.
Con el tiempo, Tomarporsaco puede llegar a ser un lugar tan acogedor y entrañable como nuestra propia casa.
Pero mientras uno se acostumbra, Tomarporsaco puede resultar todo un reto.
Y no todos los días son agradables en Tomarporsaco. De hecho, hay días muy duros.
Se ha de estar muy seguro, para irse a Tomarporsaco. Y no todo el mundo está preparado.

Como os decía, este verano finalmente decidí tomar ese tren a Tomarporsaco.
Pero cuando solo me faltaba dar el último paso, algo me lo impidió.
Empieza como una pequeña molestia, como una mosca cojonera que no hace más que fastidiar.
Poco a poco, la pequeña molestia crece, y va haciéndose más y más incómoda, como un grano en el culo.
No tarda mucho en estar contigo a todas horas, tocando las narices, sin dejarte descansar.
Sin dejar que te olvides de su presencia.
Y así sigue creciendo.
Y cuanto más crece, más intentas ignorarlo. Y menos lo consigues.
Hasta que un día empieza a gritar.
Y no es un grito cualquiera. Es un grito que no puedes hacer callar.
Y no puedes hacer más que escuchar lo que quiere.
Y sea lo que sea, estás dispuesto a dárselo con tal de que se calle.

Alguna vez habéis tenido esa sensación?
La de que dentro de vuestra cabeza hay otra voz, una que no se calla, y no puedes ignorar?
Yo por desgracia, conozco bien esa voz. Somos viejos conocidos. Viejos enemigos.
Yo le he puesto nombre a la mía. La llamo El Dark Muppet.

El Dark Muppet es como uno de esos muñecos de la televisión, peludo y con la boca grande.
Pero al Dark Muppet no lo puedes ver ni tocar. Al Dark Muppet sólo lo puedes oír.
Y cuando el Dark Muppet quiere que lo oigas, tiene formas de hacerse escuchar.

Quién es esa voz? Desde cuándo nos conocemos el Dark Muppet y yo?
La primera vez que nos encontramos fue en los primeros años de universidad.
Estudiar en la universidad fue una experiencia traumática para mí.
Me sacó de la zona de confort que siempre habían sido mis estudios.
De repente, me encontraba en territorio desconocido.
Ahí fue donde el Dark Muppet y yo nos conocimos.

No es que fuera una gran compañía. Y sin duda, no me ayudaba mucho.
Pero me acostumbré a su presencia, y tampoco molestaba tanto.
Al menos, no molestaba hasta el verano de 1999.
A finales de aquel agosto, dejé mi trabajo, mi casa y mi isla, para irme a Madrid.
A estudiar, y a trabajar. A vivir experiencias, y a tener aventuras.
Pero no me fui solo. El Dark Muppet me acompañó.
Y en el plazo extraordinariamente breve de 23 días, me volví a casa.
Pero no fui yo quien lo decidí. Fue el Dark Muppet.
Y yo decidí hacerle caso, dejarlo correr y retomar la vida que había dejado.
Acabar la carrera, volver a trabajar, y (mira tú por dónde) empezar a dibujar un cómic que había empezado a escribir unos años antes. Pero esa es otra historia...

El Dark Muppet desapareció de mi vida durante una larga temporada.
Pero me seguía visitando de vez en cuando.
Lo hizo cuando preferí estar solo antes arriesgarme a sufrir por amor.
Volvió a hacerlo cuando me fui a vivir a un lugar alejado de todos.
Y otra vez un domingo cualquiera de verano, mientras conducía mi coche.
Y lo habéis adivinado. Vino conmigo de viaje, una semana de octubre de 2007.
El Dark Muppet vino conmigo a Irlanda.
Y allí fue cuando supe de qué era capaz.
Allí fue cuando lo oí gritar.

Lo peor del Dark Muppet no es que grite. Lo peor es que se espera a hacerlo.
Los primeros días de internarse lejos de la zona de confort, el Dark Muppet parece que no esté.
Tú estás demasiado ocupado, pensando en todo lo que te rodea, acostumbrándote a las nuevas sensaciones.
Y mientras tienes la cabeza en todas estas cosas, el Dark Muppet te deja tranquilo.
Supongo que cree que estás de vacaciones, que esto es temporal.
Pero llega un día en el que el Dark Muppet se da cuenta de lo has engañado.
De que lo has metido en un lugar en el que no quiere estar, por alguna razón que sólo él conoce.
Y es entonces cuando el Dark Muppet empieza a gritar.

No penséis que el Dark Muppet sea muy valiente. En realidad es al revés.
El Dark Muppet solo se crece cuando te propones ser atrevido, espontáneo y libre.
Claro que de natural yo no soy ninguna de estas cosas. Me tengo que obligar.
Las personas que nunca han dejado de ser atrevidas, de asumir riesgos y de lanzarse, nunca han oído gritar al Dark Muppet.
O quizás sí, pero otra voz dentro de ellos grita más fuerte.
O simplemente, han aprendido a no dejarse enredar por este muñeco pesado.
Y cuando aparece, cierran los ojos, aprietan los dientes y tiemblan de emoción.
Hacen lo que haga falta, pero no dejan de avanzar.
Porque eso es lo que quiere el Dark Muppet, que te quedes donde estás. Un lugar seguro y conocido.

Después de regresar de Irlanda, el Dark Muppet me dejó tranquilo. Un tiempo al menos.
Y además tuve oportunidad de hablar mucho sobre él. En este blog, concretamente.
Y así fue como empecé a entender qué era el Dark Muppet, y por qué estaba aquí.
El Dark Muppet no aparece espontáneamente.
El Dark Muppet nace y crece. Y para crecer, necesita alimentarse.
Y qué come el Dark Muppet, os preguntaréis?
Buena pregunta. Porque el Dark Muppet se alimenta de todo aquello que no deberíais comer vosotros.
Hamburguesas? Pasteles? Muffins? No exactamente, pero cerca.

Igual que comer porquerías nos hace crecer la barriga, la cintura, el trasero y los muslos, pero no resulta demasiado nutritivo (que me lo digan a mí últimamente...)
Consumir porquerías mentales tampoco resulta demasiado nutritivo para la mente.
Sabes cuando querrías saltar a la piscina pero te echas atrás por lo que pueda pasar?
Sabes cuando querrías pedir una cita a una chica (o chico) y no te atreves para que no te rechace?
Sabes cuando escoges los estudios con más salida en lugar de los que realmente te apasiona?
Sabes cuando te dejas ofender por un compañero agresivo sin plantar cara?
Sabes cuando no pides por lo que buscas para no quedar mal?
Cuando dejas que un mal jefe abuse de su posición?
Cuando no llamas a tus amigos si te encuentras mal para no molestar?
Cuando no le dices a un amigo que te ha ofendido?
Cuando no dices a tus padres que los quieres?

Todo lo que hacemos, todo lo que vivimos, nos deja una marca. Se convierte en parte de lo que somos.
Lo que hemos hecho bien, lo que hemos hecho mal. Lo que no hemos hecho pero querríamos.
Y todas esas cosas alimentan partes de nosotros.
Lo que leemos o estudiamos, alimenta nuestro intelecto.
Nuestros esfuerzos alimentan nuestra autoestima, nuestra voluntad.
Nuestros éxitos alimentan nuestra seguridad, los fracasos la humildad.
Las personas de las que cuidamos alimentan nuestro afecto y nuestra responsabilidad.
Y al contrario, cada trampa que hacemos, cada mentira que decimos, o cada persona que decepcionamos nos priva un poco de todas estas cosas.

Y qué pasa con nuestras dudas? Nuestras angustias? Los sueños que no hemos perseguido?
Qué alimentan estos? No es como si hubiéramos robado o matado a alguien, no puede ser tan malo.
Sí y no. No es ningún crimen tener miedo y vivir con dudas y complejos.
Pero no os equivoqueis, sí que tienen consecuencias. Son porquerías que te metes en la cabeza, y han de irse a alguna parte, igual que la grasa a los michelines.
El Dark Muppet, la ansiedad, es como los michelines del alma. El resultado feo e inútil de una mala alimentación.
Y no importa como estés de sano, mientras estén ahi cualquier día podrán pasarte factura.

Todo esto era para contaros la historia del tren.
Pues ahí estaba yo, preparado para tomar aquel tren a Tomarporsaco.
Había hecho mis deberes, estaba preparado, estaba decidido.
Todo lo que tenía que hacer era comprar los billetes.
Y después de años sin haber sabido nada de él, regresó. El Dark Muppet.
Y esta vez no se contuvo. Gritó desde el primer día.
Supongo que el Dark Muppet, como yo, se ha hecho mayor, y no está para muchos prolegómenos.
Simplemente apareció de la nada, y me dijo: "te habías olvidado de mí? Pensabas que no volverías a verme?"
Y como cuando te reencuentras con un viejo enemigo, tú intentas plantar cara, y evitar una pelea.
"Tú ya no deberías estar aquí. No te he alimentado desde hace años, no puedes seguir aquí conmigo"
"Eso es lo que tú creías, pero es que he visto que te querías ir a Tomarporsaco. Es cierto?"
"Sí, es cierto. Me voy a Tomarporsaco, es una oportunidad que he estado esperando mucho tiempo y nadie me lo impedirá. Ni siquiera tú."
"Estás seguro de eso?"

Y al final no puedes evitarlo, hay una pelea.
Por desgracia, es una lucha desigual, porque mientras la libras tú has de hacer tu propia vida.
Pero el Dark Muppet no tiene nada mejor que hacer que tocarte las pelotas.
Un día tras otro. Noche tras noche. Y aquí es donde empiezas a entender que no será tan fácil tomar ese tren.
Cuando el Dark Muppet se propone algo, es muy difícil llevarle la contraria.
Al menos, no sin ayuda.

Así que eso fue lo que hice, pedí ayuda para enfrentarme al Dark Muppet.
Pero está visto que me equivoqué de momento.
No es cuando uno tiene un infarto, que tiene que ponerse a dieta y a hacer ejercicio.
Al Dark Muppet no se le puede derrotar cuando ya ha empezado a gritar.
Así que ya no era una cuestión de si podría tomar ese tren. Era cuestión de cuánto tardaría el Dark Muppet en derrotarme.
Y fue el pasado 1 de julio, hace dos meses, cuando me ganó por K.O.
Me llevó unos días aceptar mi derrota en voz alta.
Pero al final tuve que reconocerlo. Volvió a ganar, y no me subí a aquel tren.

Pero este no es el final de la historia.
El Dark Muppet ha ganado, pero esta vez he aprendido algo muy importante.
Finalmente le he visto la cara. Ya sé quien es el Dark Muppet.

Pasó a lo largo de aquellas noches de insomnio interminables.
El Dark Muppet no paraba de gritar, día y noche.
Y yo hice lo que cualquiera en aquellas circunstancias: cerrar los ojos e irme a otro lugar.
Y fue una experiencia profunda, sorprendente, y a la vez muy familiar. Volví atrás en el tiempo.
Ya sé que esto puede resultar algo extraño que hacer, cuando no te deja dormir una criatura invisible que solo tú puedes oír gritar.
Pero eso fue lo que pasó. Y lo que descubrí fue revelador.

No encontré nada oscuro, terrible ni doloroso en mi pasado.
No había sufrido ninguna experiencia traumática, ninguna privación ni tragedia.
En mi pasado no había más que buenos recuerdos, anécdotas memorables y momentos tiernos.
Claro que había pasado por cosas que a nadie le gusta haber vivido.
Crecer es duro, claro. Hay decepciones, dudas, conflictos y períodos complicados. No siempre las cosas estaban tan bien como me habría gustado.
Pero sabéis qué? Al final salió todo bien. Puede que más tarde, de forma inesperada, y en el sitio menos pensado. Pero al final todo estaba donde debía.
Mis amigos, mi familia, mis cómics, mi trabajo, todo estaba donde tenia que estar.
Puede que no donde yo habría imaginado, pero no estaba nada mal.

Pero fui yo el que hizo las cosas complicadas. Yo, y mi manía de pensar.
Si, lo habéis leído bien, pensar hace las cosas complicadas. Pensar demasiado, concretamente.
Leyendo mi blog no os cabrán dudas de que soy una persona reflexiva, que les doy vueltas a las cosas, que trata de entenderlas y darles un sentido.
Porque eso es lo que hacen las personas sensatas, no? Entender las cosas que les pasan, meditar las decisiones importantes, y darles muchas vueltas a las situaciones, anticipando todo lo que te pueda pasar.
No consiste en eso, hacerse adulto?
La respuesta la conocéis tan bien como yo. Eso es en lo que consiste hacerse bolas en la cabeza.
Y estas bolas alimentan al Dark Muppet. O al menos, eso era lo que yo pensaba.
Porque en aquellas noches de junio, cuando mi cabeza volvía al pasado, conocí al Dark Muppet.

Hace años mi amiga Cristina me dijo que se acordó de mí leyendo un libro: "El Dr. Jekyll y Mr. Hyde"
Me dijo que le parecía que yo tenía dos personalidades, y que de vez en cuando mi parte oscura salía a la luz.
Supongo que los que hayáis leído mi novela gráfica habréis pensado lo mismo.
Pero sí que hay algo de cierto, en eso del Dr. Jekyll y Mr. Hyde.
Y el Dark Muppet me lo volvió a recordar.

Cuando volví al pasado huyendo del Dark Muppet, me encontré con mi yo más joven.
Técnicamente no lo encontré, es que era yo mismo, se entiende, no?
O no lo era?
Cuando recorrí el paisaje mental de mi vida, de mi infancia y de mis recuerdos, era como si no fueran los míos. Como si fueran los de otra persona, como el Dr. Jekyll y...
Oh vaya.
Así fue como encontré a mi némesis. Estaba allí mismo, mirándome desde el otro lado del espejo.

Todo este tiempo creyendo que el Dark Muppet era mi enemigo, y era al revés.
Yo era el Dark Muppet.
Yo era el que me había estado alimentando de hamburguesas mentales, de dudas, angustias y paranoias.
De pensamientos circulares, de incertidumbres absurdas, de conflictos imaginarios.
Y de miedo, sobre todo. Mucho miedo.
Y así fue como convertí lo que podía haber sido una experiencia emocionante... En una cuestión de vida o muerte.
Y así fue como el Dark Muppet regresó.
Yo me convertí en el Dark Muppet. Otra vez.
Y así fue como dejé pasar el tren que iba a Tomarporsaco.
Y así como vino, el Dark Muppet se volvió a ir.
Pero esta vez al menos, sabía algo. Sabía que nunca se iría del todo. Que nunca se había ido.
Y que no se podía marchar, porque el Dark Muppet no era más que un producto de mi mente analítica y reflexiva, llevada a sus ultimas consecuencias.

Y ahora qué va a pasar? Ya no me iré a Tomarporsaco? O a cualquier sitio?
Pues lo que toca hacer ahora es lo mismo que si fumara, bebiera y comiera demasiado, y hubiera tenido un infarto.
Ahora toca recuperarse, descansar, y volver a ponerme en forma.
Hacer dieta, hacer ejercicio, y sacar toda la basura que tengo en el cuerpo, o en mi caso, en la cabeza.
No pensar tanto en el futuro, disfrutar el momento y hacer las cosas que me apetece, aquí y ahora.
Volver a dibujar cómics, leer buenos libros, ponerme en forma, mejorar en mi trabajo, ver a los amigos, estar con mi esposa, y muchas más cosas que se me irán ocurriendo.
Atreverme a tener experiencias nuevas, darme permiso para equivocarme, para ser espontáneo.
Y Tomarporsaco, como la Viena de Billy Joel, puede esperarme.

Porque Tomarporsaco no es un lugar real, es un estado de ánimo.
Tomarporsaco es el deseo íntimo de cambiar, sea de lugar, de casa o de vida.
Tomarporsaco es irse de casa de los padres, empezar un nuevo trabajo, iniciar una relación.
Tomarporsaco es mudarse a Barcelona, dejar un trabajo tóxico, dibujar una novela gráfica y casarse.
Pero Tomarporsaco también es Madrid, Derry o el lugar que sea. Lugares extraños, lejanos y fascinantes, pero para los cuales uno ha de estar preparado.
Porque el tren a Tomarporsaco es solo de ida.
Puedes tomar un avión a China, a Suiza o a Finlandia, puedes encontrar el mejor trabajo del mundo o conocer a la persona perfecta.
Pero para poderte quedar, que dure, primero has de irte a Tomarporsaco.
Tu mente ha de estar allí, antes de que tu cuerpo pueda vivir la experiencia.
Y mientras el Dark Muppet no me deje, nunca me iré a Tomarporsaco.

Ahora que ya sé quién es el Dark Muppet, y de qué tiene tanto miedo, no puedo ignorarlo por más tiempo.
Y ya no puedo alimentarlo más. Basta de reflexiones, basta de filosofía.
Y por lo tanto, basta de este blog. Al menos, en este formato.
Empecé la aventura de escribir este diario cuando me iba a Irlanda, para estar en contacto con los amigos, pero ya hace tiempo que se ha convertido en otra cosa.
Este blog me ha ayudado a poner en orden mis ideas, compartir mis sensaciones, y espero que a animar a muchos de vosotros a mejorar.
El problema que todas estas reflexiones y meditaciones han acabado por dispararse por la culata.
Y no puedo el riesgo de seguir alimentando al Dark Muppet.

Seguiré escribiendo, claro, pero me concentraré en los comics.
Si mi novela gráfica me ha enseñado algo, es que tengo muchas cosas que contar.
Y quien sabe, puede un día pueda hacer algo con las historias que he compartido aquí.
Creo que son buenas historias, y espero que las hayáis disfrutado.
Y puede que un día vuelva a contar otras, cuando sepa que el Dark Muppet ya no puede volver.
Pero ahora mismo, este es un riesgo que no puedo correr.
Así que desde ahora, me podéis seguir en twitter, facebook, y por email, teléfono, Whatsapp, y demás medios tradicionales.
Y ya sabéis donde encontrarme para tomar un café, charlar o comer una buena cena (light).

Y a todos aquellos a quienes esta historia del Dark Muppet les resulte familiar, recordad que todos tenemos un Dark Muppet dentro.
Y que alimentarlo y hacerlo crecer, solo depende de nosotros.
Y aunque no sea una visita agradable, a los que hayáis tenido la mala fortuna de conocerlo, recordad que no está aquí para haceros la vida imposible.
El Dark Muppet está aquí para recordarnos que en algún punto a lo largo del camino, hemos tomado la bifurcación equivocada.
Así que hacedle caso y volved atrás.
Porque nunca es demasiado tarde, para iros a Tomarporsaco.

M.A. Garcias
Barcelona, 30 Agost 2013