dimecres, 14 de gener del 2015

S'ha d'aprofitar sa cera quan cau

(versión en castellano para lectores internacionales, abajo)


I finalment va arribar. El dia que tant de temps havia anat anticipant. El meu 40è aniversari ha vengut i se n'ha anat. Ja he canviat de dècada, senyores i senyors. A partir d'aquí, tot és costa abaix. Ja només queda gaudir de les fites assolides, consolidar els èxits i preparar-se per a l'inevitable declivi. A partir d'ara el cervell perd la plasticitat, les articulacions suporten malament l'exercici, i la teva vida ja està més o menys encaminada. Sic transit gloria mundi.

O no és així?

Els qui em seguiu des de fa temps ja deveu saber que si una cosa se'm dona malament, és conformar-me amb l'inevitable. Ja vaig passar per aquest procés ara fa 10 anys, quan vaig celebrar els 30, amb el convenciment de que ja no em faltava res per aconseguir, i preparat per a enfrontar la maduresa amb resignació. Tot aquest temps després, me'n record amb tendresa d'aquell al·lotet innocent que no tenia ni idea de tot el que se li venia a damunt. Me'n record de tota la gent amb qui vaig celebrar aquell aniversari, dels qui ja no hi són, o s'han perdut de vista – i molts d'altres que hi segueixen estant, tot i la distància (almenys en això, sempre li estaré agrait al Facebook). I no em deixa de resultar irònic que la persona que ara és la més important de la meva vida, i amb qui he passat aquest darrer aniversari a soles, en aquell moment ni tant sols la coneixia. Si com diu la meva dona, aquell 2005 hagués pogut mirar al futur, al dia d'avui, com qui guaita darrera d'una cortina, no hauria estat capaç d'entendre com havia arribat fins aquí. Una altra vegada, el destí demostra que si hi ha una cosa segura del futur, és que no hi ha res de segur.

Per a aquest aniversari, em vaig posar com a repte complir els 40 amb l’agenda buida, sense cap compromís, viatge o cita amb data fixa. Aquest passat any he tengut 6 bodes i 7 viatges, i la veritat, ja necessitava arribar a casa sense saber quan seria la pròxima vegada que hauria d’agafar un avió o posar-me un traje. Tot i així, aquest any que comença no em ressignaré a veure-les venir. Aquest aniversari marca també el punt d'arribada dels meus objectius “d'any nou” d'aquell setembre de 2013 en què, com deia John Lennon, la vida va tornar ser el que em passa mentre feia uns altres plans.

Ja vaig confessar aquí que en aquell moment les meves previsions van anar una mica errades pel que fa als meus projectes, però sempre és millor fer plans encara que et surtin torts, o que arribin tard, que no fer-ne cap i que el temps se te'n vagi. Ho diu l’autor de la novel·la gràfica dels 20 anys, així que creu-me que sé de què estic xerrant.

Per això, i per a la meva probable vergonya futura, he tornat a fer-me uns propòsits d'any nou (del meu any nou, si més no), a veure fins on puc arribar.

  1. acabar i publicar un còmic (Huérfanos nº5), i començar-ne un altre.
  2. llegir tots els llibres i còmics que tenc a casa.
  3. continuar la meva carrera en paral·lel fent classes.
  4. mantenir els meus hàbits de dieta i exercici, i córrer la meva primera mitja marató
  5. preparar-me per al futur
Aquesta darrera segurament necessita qualque explicació, perquè bàsicament això ho feim tots sense haver-nos-ho de proposar, no? Quan xerr del futur, em referesc a les voltes que, amb tota probabilitat, farà la vida durant els propers 5 o 10 anys, i que com vaig comprovar en aquell juliol de 2013, encara no estic preparat per a enfrontar. Estic xerrant de Derry, de Helsinki, de l’ansietat, del Dark Muppet, i de seguir empenyent per a sortir-me dels meus límits i ser lliure de viure allà on em vengui de gust, sense que els meus fantasmes imaginaris ho decideixin per jo.

Segurament, aquest no és un projecte per un any ni per dos (o sí, mai se sap) però s’ha convertit en el centre dels meus plans de vida a mig i llarg termini. No puc ni imaginar què hi trobaria si guaitàs darrera d’aquella cortina al futur que deia la meva dona, i em vegés a jo mateix el dia en què compliré els 50. Però igual que he superat moltes proves que no imaginava que passaria quan en vaig complir 30, no puc imaginar que 10 anys en el futur, aquesta ferida segueixi oberta.

Ja ho vaig escriure al seu moment: el Dark Muppet ha de morir, i la crònica d’aquesta mort anunciada ja ha començat.

Aquest darrer mes, a més d’unes merescudes vacances, he tengut l’oportunitat de conèixer a una altra criatura que no tenc cap dubte que qualque dia serà molt important a la meva vida. Ara tot just mideix uns 50 cm i no xerra gaire.


La meva primera fillola nom Fátima, és la segona filla dels meus cunyats Santiago i Lorena, que ens han triat a na Pili i a jo com a padrins (padrins joves si em llegiu des de Mallorca) per a vetllar pel seu benestar interior, i ser-ne guies de moral i bones conductes. Encara que allà d'on jo venc ser  padrí no implica gaire responsabilitat, em prenc molt seriosament la tasca de ser el referent d’aquesta nina, que un dia creixerà i s’enfrontarà a tots els dubtes, pors i frustracions que la vida ens té reservats. Ho sé, perquè als meus 40 anys jo encara m’hi estic enfrontant. I per això, un dia hauré de tenir l’autoritat de donar consells a la meva fillola sobre el que significa somiar, esforçar-se, superar-se, vèncer les teves pors i arribar on t’havien dit que no se podia.

I tot això, que encara no ho he aconseguit per jo mateix, ho vull fer per na Fátima. Perquè quan un dia em miri als ulls i em demani: “tu qualque vegada has tengut por?” li pugui contestar: “És clar que sí. Però no la vaig deixar guanyar”.

Barcelona, gener 2015
--

Y finalmente llegó. El día que tanto tiempo había ido anticipando. Mi 40 aniversario ha llegado y se ha ido. Ya he cambiado de década, señoras y señores. A partir de ahí, todo es cuesta abajo. Ya sólo queda disfrutar de los logros alcanzados, consolidar los éxitos y prepararse para el inevitable declive. A partir de ahora el cerebro pierde la plasticidad, las articulaciones soportan mal el ejercicio, y tu vida ya está más o menos encaminada. Sic transit gloria mundi.

¿O no es así?

Los que me seguís desde hace tiempo ya debéis saber que si algo se me da mal, es conformarme con lo inevitable. Ya pasé por este proceso hace 10 años, cuando celebré los 30, con el convencimiento de que ya no me faltaba nada para conseguir, y preparado para enfrentar la madurez con resignación. Todo este tiempo después, me acuerdo con ternura de aquel joven inocente que no tenía ni idea de todo lo que se le venía encima. Me acuerdo de toda la gente con la que celebré aquel cumpleaños, de los que ya no están, o se han perdido de vista - y muchos otros que siguen estando, a pesar de la distancia (al menos en eso, siempre le estaré agradecido a Facebook). Y no deja de resultar irónico que la persona que ahora es la más importante de mi vida, y con el que he pasado este último cumpleaños a solas, en ese momento ni siquiera la conocía. Si como dice mi mujer, aquel 2005 hubiera podido mirar al futuro, al día de hoy, como quien se asoma tras una cortina, no habría sido capaz de entender cómo había llegado hasta aquí. Una vez más, el destino demuestra que si hay algo seguro del futuro, es que no hay nada seguro.

Para este aniversario, me puse como reto cumplir los 40 con la agenda vacía, sin ningún compromiso, viaje o cita con fecha fija. Este pasado año he tenido 6 bodas y 7 viajes, y la verdad, ya necesitaba llegar a casa sin saber cuándo sería la próxima vez que tendría que coger un avión o ponerme un traje. Sin embargo, este año que comienza no me resignaré a verlas venir. Este aniversario marca también el punto de llegada de mis objetivos "de año nuevo" de aquel septiembre de 2013 en el que, como decía John Lennon, la vida volvió fue lo que me pasa mientras hacía otros planes.

Ya confesé aquí que en ese momento mis previsiones fueron algo inexactas con respecto a mis proyectos, pero siempre es mejor hacer planes aunque te salgan torcidos, o que lleguen tarde, que no hacer ninguno y que el tiempo se te vaya. Lo dice el autor de la novela gráfica de los 20 años, así que creedme que sé de qué estoy hablando.

Por ello, y para mi probable vergüenza futura, he vuelto a hacerme unos propósitos de año nuevo (de mi año nuevo, por lo menos), a ver hasta dónde puedo llegar.
  1.   terminar y publicar un cómic (Huérfanos n.5), y comenzar otro.
  2.   leer todos los libros y cómics que tengo en casa.
  3.   consolidar mi carrera en paralelo dando clases.
  4.   mantener mis hábitos de dieta y ejercicio, y correr mi primera media maratón
  5.   prepararme para el futuro
Esta última seguramente necesita algún explicación, porque básicamente eso lo hacemos todos sin habérnoslo de proponer, verdad? Cuando hablo del futuro, me refiero a las vueltas que con toda probabilidad dará la vida durante los próximos 5 o 10 años, y que como comprobé en aquel julio de 2013, aún no estoy del todo preparado para afrentar. Estoy hablando de Derry, de Helsinki, de la ansiedad, del Dark Muppet, y de seguir empujando para salir de mis límites y ser libre para vivir allí donde me venga en gana, sin que mis fantasmas imaginarios lo decidan por mí.

Seguramente, este no es un proyecto para un año ni para dos (o sí, nunca se sabe) pero se ha convertido en el centro de mis planes de vida a medio y largo plazo. No puedo ni imaginar qué encontraría si me asomase tras aquella cortina al futuro que decía mi mujer, y me viera a mí mismo el día en que cumpliré 50 años. Pero al igual que he superado muchas pruebas que no imaginaba cuando cumplí los 30, no puedo concebir que otros 10 años en el futuro, esta herida siga abierta.

Ya lo escribí en su momento: El Dark Muppet debe morir, y la crónica de esta muerte anunciada ya ha comenzado.

Este último mes, además de unas merecidas vacaciones, he tenido la oportunidad de conocer a otra criatura que no tengo ninguna duda de que algún día será muy importante en mi vida. Ahora apenas mide unos 50 cm y no habla mucho.

 

Mi primera ahijada se llama Fátima, es la segunda hija de mis cuñados Santiago y Lorena, que nos han elegido a Pili y a mí como padrinos para velar por su bienestar interior, y ser guías de moral y buenas conductas. Aunque de donde yo vengo ser padrino no implica mucha responsabilidad, me tomo muy en serio la tarea de ser el referente de esta niña, que un día crecerá y se enfrentará a todas las dudas, miedos y frustraciones que la vida nos tiene reservados. Lo sé, porque a mis 40 años yo todavía estoy en ello. Y por eso, un día tendré que tener la autoridad de dar consejos a mi ahijada sobre lo que significa soñar, esforzarse, superarse, vencer tus miedos y llegar donde te habían dicho que no se podía.

Y todo ello, que todavía no he conseguido para mí mismo, quiero hacerlo por Fátima. Porque cuando un día me mire a los ojos y me pregunte: "padrino, tú alguna vez has tenido miedo?" Le pueda responder: "Claro que sí. Pero no le dejé ganar".

Barcelona, enero 2015

2 comentaris:

Laura ha dit...

Genial! Me serveix per agafar moltes forces pels meus projectes dels 30! Una besada. Laura

amelche ha dit...

Enhorabuena, padrino, y bienvenido al club de los cuarentones.